Sedar tak sedar, dah dekat 9 bulan saya tanam anggur. Memang banyak sangat lah berbuahnya anggur tu sekali dengan pakej lemak sekali. Aishhh.
Pada masa yang sama, saya sedar bahawa saya perlukan cabaran dalam kehidupan. Kehidupan goyang kaki ni bukanlah hidup yang saya inginkan. Kehidupan goyang kaki ni saya rasakan kehidupan yang mendatar. Tiada cabaran. Bila tiada cabaran, kebergantungan padaNya tu jadi kurang sikit. Kalu kaya macam Bill Gates saya tak kisah la nak goyang kaki sampai sengal kepala lutut pun daku sanggup.
Sebab tu rasa dalam diri ni berkobar-kobar nak sambung belajar. Tapi buat masa terdekat ni tak boleh. Tak der duit nak harapkan duit MyBrain mana la cukupkan. Nak minta dengan mak malu pulak. Dah besar gedabak masih minta duit dengan mak lagi.
Saya ada satu impian BESAR. Jangan bagitaw kat sesaper taw. Saya teringin sangat nak sambung MASTER kat UK. Saya pun tak tahu kenapa. Mungkin sebab saya mahukan cabaran. Di U tempat saya belajar dulu, bukan kata tak mencabar, mencabar juga. Tapi saya lihat semua orang pentingkan pointer.
Saya nie jenis manusia yang low expectation. Walopom berusaha kedum kedam bagai nak rak, prinsip saya dapat A- or B+ pun tak per. Dapat pointer 3.5 pun dah kira lega dah. Tapi berbeza dengan rakan-rakan yang lain diorang nie jenis macam nie :
YoonA menerima keputusan kuiznya. Markah kuiz yang dia dapat ialah 50/60. YoonA tersenyum kegembiraan kerana dia tak tidur malam berlajar untuk subjek Klakulustus. Target YoonA hanya nak dapatkan 48 markah. YoonA pun terserempak dengan Jessica.
YoonA : Eh, Jessica kau dapat berapa markah kuiz tadi?
Jessica : Sikt jer cheq dapat?
YoonA : Berapa yang sedikt tu?
Jessica : Aku dapat 57 jer, aku rasa aku boleh buat. Soalan nombor 4 tu aku siap bincang dengan Tiffany lagi tau dak.
YoonA : wtth123!@#$
Macam ni lah lebih kurangnya. I cannot brain this. Sesetengah orang sanggup lakukan apa saja untuk dapatkan markah tinggi dalam kuiz.
Tapi saya tak der keyakinan lagi nak pergi sana. Sebab Inglish daku setakat boleh buat sembang kosong jer la. Wahahaha.
Tapi keinginan nie tak pernah mati lagi.Mungkin daku merindui suasana stay up. Maybe. Mungkin juga daku feeling nak study kat library dari pagi hingga ke petang. Mungkin juga.
Apapun, mungkin daku teringin nak bermusafir di oversea. Bumi ALLAH tu kan luas. Selagi muda, ambillah peluang untuk meneroka dunia yang fana ini. Alam pun boleh jadi guru untuk manusia. bergantung pada rezeki la kan. Kalu ada rezeki sambung belajar oversea, ada rezeki la aku jejak kaki kat bumi omputih. tapi tu la kan, kena fight sungguh2 la.
Ada juga saya dengan seorang mualaf kata dia cakap lebih kurang mcam ni la ayat dia kat negara islam walopom ramai Muslim aku tak jumpa islam, tapi kat negara barat walopom non-Muslim ramai, tapi aku jumpa islam tu.
Mungkin.
nota kecik : nak pergi Makkah tapi kena la kerja sungguh2 kan nak dapat duit.
Bak kata Chad dalam Hlovate
" well, money is not everything, but it sure does make a lot of differences"
yang kita teringat kat Chad ni nape?
Salam :D
No comments:
Post a Comment